Wielkie przeprosiny za przerwę, było ciężko, ale wracam z nowym rozdziałem i energią. Mam nadzieję, że nie jesteście źli, będzie więcej ;)
Rozdział 14: „Jaki mężczyzna tak kocha?”

Florence and the machine- „What kind of men?”

         -Co?!- Lekko za głośno spytaliśmy z Andrew.

- Jest taki jeden, pamiętasz Andrzej, ale jakoś nie mogę go bliżej poznać.- Julek lekko się skulił w sobie i zrobił minę zranionego zwierzątka.- Czarować to on umiał tą młodą mordką.- Ten z czarnymi włosami z waszej klasy.

- Julek... on jest hetero.- Powiedziałem nie zagłębiając się w szczegóły.

- Skąd to wiesz, gadałeś z nim?- Już sama ta wizja stworzyła łzy w oczach młodego i ciężko mi było mówić dalej.

- Podoba mu się Marysia.- Andrew był silniejszy ode mnie.- Pytał o nią.

- Ale... Ja wierzę, że tak nie jest, po prostu pomóżcie mi z nim pogadać.- Julek wyglądał jakby chciał ukryć swoje rozgoryczenie pod maską nie zważającego na nic optymisty.

- Jak chcesz, ale my ostrzegaliśmy.- Andrew szybciej ode mnie podjął decyzję.

- Możesz się załamać.- Dodałem ciszej.

- Sorki Filip, ale ty też byłeś hetero i co? I nie jesteś.- Młody uśmiechnął się triumfalnie.

- No dobra, ale jednak... no masz rację.- Spasowałem, zwłaszcza, że Andrzej ukazał mi mą homoseksualność na nowo lekko kładąc dłoń wysoko na moim udzie.

- Uda się, tylko musimy mieć dobry plan.- Julek lekko się schylił opierając łokcie na stole i zaczął pocierać policzki naprawdę jak chomik.

- Miękka lina i gumowe krzesło?- Zaproponowałem lekko się śmiejąc.

- Skakanka wystarczy.- Andrew chyba musiał być mistrzem porwań, a przynajmniej tak wyglądał teraz z twarzy.

- Mam w domu tylko żyłkę do wędki, ale na serio, jaki plan proponujecie?- Julek o dziwo nie patrzył na nas z zażenowaniem. Może to dlatego, że obydwu nas znał bardzo dobrze.- Muszę się z nim poznać.

- Jutro znów jest szkoła.- Skomentował Andrew jakby nieprzejęty całą sytuacją Jednak mogłem się założyć, że w środku bardzo chciał pomóc młodemu.- Masz z czymś jakiś problem?

- To zabrzmiało jak groźba.- Obruszył się Julek.

- Mogę cię umówić z nim na korki.- Spróbował mój chłopak. Cóż to był przejrzysty, nietrudny plan.

- Czarny jest dobry z fizyki.- Przypomniało mi się, że widziałem jego ostatnie oceny. Chłopak serio dawał radę z naszą beznadziejną nauczycielką.

- To chyba jedyny przedmiot, z którego oceny mnie zadowalają.- Julek zrobił skwaszoną minę.

- Nie ma tematu, który byś mógł podciągnąć pod nierozumienie?- I tak oto mogę się nauczyć jak działa mój chłopak, gdy mu zależy na pomocy komuś, co zdarza się bardzo rzadko.

- Na upartego znajdę, ale to na pewno coś da?- Kolejny etap po optymizmie i zniechęceniu- rezygnacja.

- Ja ci się teraz nie dam poddać! Po co niby pytałeś? Komu i w czym pomagamy?- Mój charakter, bo jak tu przeżyć bez małego wybuchu optymizmu.- Uda się, cała reszta zależy od niego, ale sprawimy, że go spotkasz i poznasz.

- prawda, ja już uznaję się za przegranego... do dzieła chłopaki, w górę ptaki!- na jego spontaniczny okrzyk kelner za kasą spojrzał się na nas z rozbawioną miną.

- Może bez ostatniego, bo nie dojdziemy do domu.- Że też mój chłopak naprawdę potrafił mówić takie rzeczy z poważną miną.

            Jednakże szybko skończyliśmy picie i wyszliśmy. Julek pożegnał się z nami i poszedł z kimś spotkać, a my po zniesmaczonym spojrzeniu Andrew na zegarek wróciliśmy powoli do domu. Mój chłopak musiał się spakować i wrócić do domu. Kocham poniedziałki... mówiłem to kiedyś? Nie? Bo to kłamstwo, ja ich nie cierpię. Taty całe szczęście nie było, a mama znów spała zaś Aleks siedział u siebie grając ze słuchawkami na kompie. Mieliśmy więc jeszcze chwilę do wykorzystania dla siebie.

- W szkole nie będzie chyba tak źle, nie?- Spytałem patrząc jak pakował materac do mojej szafy.

- Byliśmy długo tylko przyjaciółmi, będzie normalnie.- Nie oderwał się od swojej pracy, więc by pokazać mu jak ta sytuacja różni się od poprzedniej przylgnąłem do jego pleców i szepnąłem na ucho:

- A co jak otrę się o ciebie przebierając przed w- f- em, szepnę coś na lekcji?- Poczułem lekki dreszcz, który wstrząsnął jego ciałem.

- Staraj się nie, albo się zemszczę, a wiadomo chyba, kto tu lepiej panuje nad sobą.- Wysyczał cicho niby przypadkiem opierając rękę przy moim kroczu przy okazji lekko je pocierając.

- Mam rodzinę w domu.- jakoś nie byłem pewny czy to dobry powód by go stopować.

- Nie jesteś za stanowczy.- Andrew odwrócił się by owionąć moją szyję ciepłym oddechem.-  Zdecyduj się, ty mówisz jedno, a ciało drugie.

- pocałuj mnie.- Wolałem ponieść się fantazji.

            - I godzina w plecy.- Andrew siedząc na łóżku patrzył na zegarek, a ja szukałem jego ciuchów.

- Ja tam się wciąż przejmuję szkołą, zwłaszcza po czymś takim.- rzuciłem mu bluzkę tak by opadła przykrywając jego krocze.

- Cóż... to ja tu się pilnuję.- Andrew spojrzał na mnie z lekką kpiną.

- Ale ja się uczę i staram.- Pacnąłem go w nos.

            Całe pakowanie usłane było krótkimi uwagami i trwało niedługo. Tak oto zakończył się jeden ze wspanialszych weekendów mojego życia.